Olsun, Buenos Aires'te hostelimde dünya tatlısı biri İngiliz biri Avusturalyalı iki kızla tanışıp 2 tam günümü onlarla geçirince, tamam dedim kendime geliyorum. Fakat 3. günün akşamı evden tatsız bir haber aldım ve oturduğum yerden kımkımlanmak yerine atladım uçağa ve vatana döndüm. Bu arada gerçekten insanın karşısına çıkan herkesin bir sebeple çıktığına inandım. Yeni arkadaşlarım konuşmadan bile destek olabilen cinsten çıktılar. Ana dilini paylaşmadığın insanların aynı dertlerden muzdarip olması ve sen söylemeden senin ruhunu okuması sevindiriyor insanı. Ucuz kuantumculuk yapmak istemiyorum ama bu gezi sürecinde başıma gelenleri daha az sorgulayan ve daha kabullenici bir insan haline geldim. Umarım bu özelliğimi kaybetmem.
Eve dönerken geziye devam edip etmeyeceğimi bilmiyordum. Ama evde ruhumu rahatlatacak ve endişelerimi kısmen de olsa geride bırakabikecek bir manzarayla karşılaşınca, annemin ve babamın da iteklemesiyle devam etme cesaretimi kendimde buldum. Bu arada blogdaki sessizliğe anlam veremeyen bir sürü insan da hatırımı sordu. Bu yazıları yazarken kuyulara bağırmadığımı bilmek de iyi geldi. Bunun için teşekkür ederim.
Round the world biletimin uçuşlarını kaçırmamak için 23 Mart'ta yola döküldüm. İlk gece Dubai havalimanında, ikinci gece Buenos Aires havalimanında gecelemek suretiyle 40 saat üzerinde bir yolculukla Şili'nin başkenti Santiago'ya düştüm. Omurgam havalimanı ve ekonomi sınıfı uçak koltuğu şekli almış olabilir ama önemi yok. Seyahat halinde olmayı rahatlatıcı ve ruhen dinlendirici buluyorum. Bu huyum iyice ayyuka çıktı artık. Bu yazıyı okuyan herkese aynı ruh halini diliyorum ki duygu yağmurlarından benim gibi yara almadan çıksınlar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder