Kolombiya lll - Medellin

Dün Medellin'i gezdim.  Kendisine karşı çok karmaşık duygular içindeyim.  Sabahtan, aldığım tavsiyeye uyup önce şehri tepeden görebileceğim bir yere çıkmak istedim.  Hayretler ki süper düzenli metrosu var; bizimkinden daha büyük tabii. İndim bindim bir şeyler yaptım.  Sonra şöyle bir yere geldim:

Ama kimse bana teleferiğe bineceksin dememişti.  Paşa paşa bindim tabii.  Quito'daki kadar korkutucu değildi dikliği.   Ama bu sefer de insanlar korkutucuydu.  At hırsızı kılıklı bir sürü insanla çıktım.  Bundan sebep kameram yine tatil yaptı.  Aslında çok enteresan manzaralar vardı.  Gecekondu mahallelerinin (barriolar) üzerinden geçtik.  Nasıl fakirlik..  Sıvasız ve filizli gecekonduların bir ahengi vardı aslında.  Hoşuma gitti,  Kaçamak çektiğim örnek manzara şöyle:

Dekolte:

Bunlar da nehre nazır villalar:

Aslında bütün gün çantamdan hiç birşey çıkaramadım.  Korkudan ziyade utançtan.  Her sokakta bir sürü evsiz, yerlerde, insanlar çöp karıştırıyor.  Ben şükretmediklerimden utandım.  Ama tiksinmekten de kendimi alamadım.  Her yer pislik, leş gibi.  Dükkanlar açık ama demir parmaklıklar kapalı.  Alışverişini kapıdan yapabiliyorsun. Bir sokakta rahat rahat yürürken yanlış bir sokağa sapınca 10 metre içinde can güvenliğinin olmadığını hissedip yiğitliğe de bir şey sürdürmeden hızlı adımlara geri de dönebiliyorsun.  Zaten memleketin yarısı güvenlik işinde, asker, polis, özel güvenlik, şehir güvenliği, turist güvenliği.  Her yerde Medellin artık daha güvenli yazıyor.  Eskiden nasıldı acaba?  Bilmek istemiyorum.

Sonra şehrin merkezini yürüyerek gezdim.  7 saat falan sürdü.  Medellin'li Fernando Botero'nun kalıcı sergisi vardı onu da gezdim, çok güzel oldu.  Pablo Escobar'ın ölümü:

Bu da hele bi sırtıma çık da çiğne heykeli:

İnsanları da bi enteresan, bi mutsuzlar.  Büyük şehir insanı yani nihayetinde.  Yine de yardımcı olan bir sürü insan oldu.  Bir de şehrin salsası az, gürültüsü bol.   Kadınlar her daim topuklu, makyajlı, acaip boyalı tırnaklar, beyaza yakın dünya çirkini balyaj, dekolteler şampiyon.  Yer gök korseci, vücudun çeşitli bölgelerini desteklemek için denişik aparatlar.  Bu balyaj konusuna hosteldeki adamlardan birinin yorumu: İstanbul'da da bütün kadınların saçı boyalıydı, ne gerek var halbuki.

Ve her kucakta ya bir çocuk ya bir köpek, hem Ekvator'da hem de Kolombiya'da.  Üre ya kulum denmiş sanki, her aile bol çocuklu.  Bir kaç kişiye sordum, tüm Güney Amerika böyledir dediler.  Bilmiyorum artık gezdikçe göreceğim.

Akşamsa hostelden bir grup şehrin Pueblo tarafına gittik, oldukça eğlenceli bir gruptu. Pueblo çok güzel demişti bize, hoştu ama öylesine bir güzellik göremedim.  Belki gündüz gitmek lazım.  Bi minik shot aguardiente (şeker kamışı içeceği - nam-ı diğer ateşsuyu) denedim.  Alkolü azdı (% 29) ama yok ben almayayım, içim kamaştı.  Bir kaç shotta kanatlandırır maazallah.

Ayaklarıma su toplatan, sürekli kafamda çalan 'zaman kötü kolla ..' sesini kāh dinlemekten kāh bastırmaktan beni feci yoran ve bende karmaşık duygular bırakan Medellin gezisinden sonra anladım ki geziye Ekvador'dan başlamakla çok iyi yapmışım. Hem küçük hem de insanları çok nazikti.  Kolombiya'nın büyük kentlerinden birinde başlasaymışım, her neyse deyip geri dönebilirmişim.  Bu arada Bogota'yı ay sonunda Meksika'dan dönüşte kısa süreliğine gezeceğim.  Yanlış imaj vermeyeyim, Kolombiya'yı sevdim.  Bugün havalimanına girmeye çalışırken polislerin istemeden suratıma doğrulttuğu tabancı ve tüfeğe rağmen sevdim.   Ama biraz uzaktan sevdim.  Tercihen kurşun geçirmeyen bir camın arkasından.

Bu yazıyı Meksika'ya giden bir uçakta yazdım.  Varınca arkadaşım Rodrigo beni havaalanından aldı. Evde kabak çiçeği çorbası içirdi annesi ve teyzesi bana.  Keyfim şu an bayağı gıcır!